Βλέπουμε παιδιά παντού στον κόσμο να είναι άγρια, υπερκινητικά και σε μεγάλο βαθμό ενεργητικά, και συχνά υποθέτουμε πως έχουν Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητα. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμς, με πολύ μεγάλη συμπόνια, ότι τα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ και του τραύματος μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους.
Προβλήματα συγκέντρωσης, ξεσπάσματα θυμού, διαταραχές ύπνου και κοινωνικά αποκομμένες συμπεριφορές, είναι όλα παραδείγματα συμπτωμάτων των παιδιών που έχουν βιώσει ένα τραυματικό γεγονός (τραύμα).
Τα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ συμπεριλαμβάνουν την δυσκολία διατήρηση της προσοχής, δυσκολία στην οργάνωση των εργασιών, υπερκινητικότητα, παρορμητικότητα και δυσκολία στο να φέρουν κάτι εις πέρας με οδηγίες.
Μοιάζουν μεταξύ τους έ?
Όταν ένα παιδί βιώνει ενδοοικογενειακή βία, γονείς εθισμένους σε ουσίες, παραμέληση, και ένα ασταθές περιβάλλον, περιμένουμε να αντισταθεί και να παλέψει, σωστά? Εάν είχε υποβληθεί σε πολλά χειρουργεία σε νεαρή ηλικία χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί το τί ακριβώς συνέβαινε? Εάν ενα παιδί στέκοταν αβοήθητο βλέποντας τη οικογένειά του να καταρρέει και ρίχνοντας το φταίξιμο πάνω του για το διαζύγιο των γονιών του? Εάν υπήρξε σεξουαλική παρενόχληση χωρίς να έγινε αντιληπτή απο τους γονείς, και το παιδί δεν μπορούσε να το εκμυστηρευτεί? Μήπως εμείς σαν γονείς, σαν θεραπευτές, σαν ψυχολόγοι, δεν αντιλαμβανόμαστε την πιθανότητα το παιδί μας να έχει τραυματιστεί ψυχολογικά, με αποτέλεσμα να το αντιμετωπίζουμε σαν ΔΕΠ-Υ?
Οι θεραπείες για το ψυχολογικό τραύμα και την ΔΕΠ-Υ είναι πολύ διαφορετικές.Εάν ένας δάσκαλος, γιατρός ή γονέας παρατηρήσουν ένα παιδί να είναι υπερκινητικό, ή να αποσπάται εύκολα, μπορεί να συμπεράνουν πως αυτό το παιδί έχει ΔΕΠ-Υ χωρίς να συνειδητοποιήσουν πως η πραγματική αιτία είναι το ψυχολογικό τραύμα. Δίνοντας σε ένα παιδί που έχει ψυχολογικό τραύμα, τονωτική φαρμακευτική αγωγή μπορεί να καταστρέψουν το νευρικό τους σύστημα. Είναι μάταιο να του μαθαίνουν τεχνικές δεξιοτήτων για την απροσεξία του εαν εκείνο χρειάζεται να επεξεργαστεί ένα τραυματικό γεγονός.
Το πρώτο βήμα για την θεραπεία είναι η σημείωση ενός σχολαστικού ιστορικού όπου θα πρέπει να σημειώσουμε παλαιότερες χειρουργικές επεμβάσεις, δύσκολες οδοντιατρικές πράξεις, απότομες αλλαγές στην συμπεριφορά (οι οποίες μπορεί να είναι η ρίζα σεξουαλικών παρενοχλήσεων ή επιθέσεων ή και ακόμα εκφοβισμού-bulling) καθώς και σημαντικές αλλαγές στην καθημερινότητα όπως κάποια αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά έτσι ώστε να καταλάβουμε εαν είναι ψυχολογικό τραύμα ή ΔΕΠ-Υ.
Ο εγκέφαλος αποθηκεύει τραυματικά γεγονότα τα οποία δεν έχουν επιλυθεί στην περιοχή του μεσεγκεφάλου( περιοχή η οποία είναι μέρος του κεντρικού νευρικού συστήματος και σχετίζεται με την ακοή, την ομιλία, την κινητικότητα, την επαγρύπνηση και την ρύθμιση θερμοκρασίας). Όταν ενα παιδί προκαλείται απο ένα γεγονός παρόμοιο με αυτό του τραύματος ή όταν στρεσαριστεί πολύ, η συμπεριφορά του μπορεί να μοιάσει με ΔΕΠ-Υ. Φανταστείτε το σαν κάποιος να κουβαλάει ενα σακίδιο με εμπειρίες. ;Όταν ένα παιδί έχει τραυματικές εμπειρίες, το σακίδιό του μοιάζει πιο "βαρύ" και πιό γεμάτο και ο εγκέφαλός του δουλεύει παραπάνω για να μπορέσει να σηκώσει αυτό το βάρος.
Συνήθως , όταν όλα λειτουργούν ομαλά, χρησιμοποιούμε τον πρωμετωπιαίο φλοιό, ο οποίος βρίσκεται στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου και ο οποίος μας βοηθάει στο να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις. Όταν παρουσιάζεται κάποιο τραύμα ή όταν πυροδοτείται, το παιδί συνήθως διακατέχεται απο ένστικτα επιβίωσης και έτσι δεν έχει πρόσβαση στον προμετωπιαίο φλοιό. Οι αναμνήσεις στον μεσεγκέφαλο (το σακίδιο των τραυματικών εμπειριών) σαμποτάρουν την ικανότητα του εγκεφάλου να σκέφτεται με αποτέλεσμα να αναδυεται η ανάγκη του "να παλέψω" και αυτό λόγω τραύματος. Έτσι το παιδί αρχίζει να φέρεται αφηρημένα, η να ειναι απρόσεκτο ή σε συνεχή επαγρύπνηση. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ.
Μία λύση για αυτή την πρόκληση είναι να βοηθήσουμε το παιδί να βρεί ένα ασφαλές μέρος έτσι ώστε να μπορέσει να επεξεργαστεί το τραύμα του. Υπάρχουν πολλές θεραπείες σήμερα , για την απελευθέρωση κάποιου τραύματος όπως είναι η εμπειρία σημασιολογίας και το brainspotting (μια θεραπευτική μέθοδος επεξεργασίας και απελευθέρωσης η οποία αναγνωρίζει και απελευθερώνει τις νευροφυσιολογικές πηγές ενος αισθηματικού/σωματικού πόνου ή τραύματος, χρησιμοποιώντας βιοπλευρικούς ήχους οι οποίοι είναι άμεσοι, και ισχυροί).
Συνήθως με τον παραδοσιακό τρόπο λεκτικής θεραπείας (σε ένα ψυχολόγο ας πουμε), το παιδί μπορεί να αρχίσει να χρησιμοποιεί το μέρος του εγκεφάλου που οργανώνει τις σκέψεις. Αυτό όμως μπορεί να είναι αρκετά δύσκολο με αποτέλεσμα να μην θέλει να συνεχίσει. Η θεραπεία όμως με τις παραπάνω μεθόδους βοηθάει το παιδι να επεξεργαστεί το τραύμα στον μεσεγκέφαλο και ετσι του ξεμπλοκάρει το άτυχες περιστατικό που επιφέρει τα συμπτώματα που μοιάζουν με ΔΕΠ-Υ.
Χρησιμοποιώντας το brainspotting αλλά και αμφίπλευρους ήχους φορώντας απλά ακουστικά, ο θεραπευτής μπορεί να οδηγήσει το παιδί στο να θυμηθεί ένα περιστατικό "μεσαίου" τραύματος έτσι ώστε να δεί πώς είναι να το απελευθερώνει. Η συμπάθεια και η επικοινωνία είναι σημαντική για το παιδί έτσι ώστε να μπορέσει να νιώσει αρκετά ασφαλές ώστε να ξανά δει το τραύμα. Η διαφορά σε αυτού του είδους την θεραπεία είναι πως το παιδί δεν θυμάται απλά το τραυματικό συμβάν, αλλά το ξεκολλάει απο το μέρος του μεσεγκεφάλου. Μετά απο την ελευθέρωση , είναι πιο εύκολο στο παιδί να μάθει καινούριες τεχνικές έτσι ώστε να βελτιώσει την συμπεριφορά του.
Η θεραπεία είναι συχνά πιο σύντομη απο άλλες θεραπείες διότι έτσι επιλύεται το πρόβλημα που υποβόσκει..
Εδώ μπορείτε να δείτε το πρωτότυπο άρθρο στα αγγλικά
Προβλήματα συγκέντρωσης, ξεσπάσματα θυμού, διαταραχές ύπνου και κοινωνικά αποκομμένες συμπεριφορές, είναι όλα παραδείγματα συμπτωμάτων των παιδιών που έχουν βιώσει ένα τραυματικό γεγονός (τραύμα).
Τα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ συμπεριλαμβάνουν την δυσκολία διατήρηση της προσοχής, δυσκολία στην οργάνωση των εργασιών, υπερκινητικότητα, παρορμητικότητα και δυσκολία στο να φέρουν κάτι εις πέρας με οδηγίες.
Μοιάζουν μεταξύ τους έ?
Όταν ένα παιδί βιώνει ενδοοικογενειακή βία, γονείς εθισμένους σε ουσίες, παραμέληση, και ένα ασταθές περιβάλλον, περιμένουμε να αντισταθεί και να παλέψει, σωστά? Εάν είχε υποβληθεί σε πολλά χειρουργεία σε νεαρή ηλικία χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί το τί ακριβώς συνέβαινε? Εάν ενα παιδί στέκοταν αβοήθητο βλέποντας τη οικογένειά του να καταρρέει και ρίχνοντας το φταίξιμο πάνω του για το διαζύγιο των γονιών του? Εάν υπήρξε σεξουαλική παρενόχληση χωρίς να έγινε αντιληπτή απο τους γονείς, και το παιδί δεν μπορούσε να το εκμυστηρευτεί? Μήπως εμείς σαν γονείς, σαν θεραπευτές, σαν ψυχολόγοι, δεν αντιλαμβανόμαστε την πιθανότητα το παιδί μας να έχει τραυματιστεί ψυχολογικά, με αποτέλεσμα να το αντιμετωπίζουμε σαν ΔΕΠ-Υ?
Οι θεραπείες για το ψυχολογικό τραύμα και την ΔΕΠ-Υ είναι πολύ διαφορετικές.Εάν ένας δάσκαλος, γιατρός ή γονέας παρατηρήσουν ένα παιδί να είναι υπερκινητικό, ή να αποσπάται εύκολα, μπορεί να συμπεράνουν πως αυτό το παιδί έχει ΔΕΠ-Υ χωρίς να συνειδητοποιήσουν πως η πραγματική αιτία είναι το ψυχολογικό τραύμα. Δίνοντας σε ένα παιδί που έχει ψυχολογικό τραύμα, τονωτική φαρμακευτική αγωγή μπορεί να καταστρέψουν το νευρικό τους σύστημα. Είναι μάταιο να του μαθαίνουν τεχνικές δεξιοτήτων για την απροσεξία του εαν εκείνο χρειάζεται να επεξεργαστεί ένα τραυματικό γεγονός.
Το πρώτο βήμα για την θεραπεία είναι η σημείωση ενός σχολαστικού ιστορικού όπου θα πρέπει να σημειώσουμε παλαιότερες χειρουργικές επεμβάσεις, δύσκολες οδοντιατρικές πράξεις, απότομες αλλαγές στην συμπεριφορά (οι οποίες μπορεί να είναι η ρίζα σεξουαλικών παρενοχλήσεων ή επιθέσεων ή και ακόμα εκφοβισμού-bulling) καθώς και σημαντικές αλλαγές στην καθημερινότητα όπως κάποια αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά έτσι ώστε να καταλάβουμε εαν είναι ψυχολογικό τραύμα ή ΔΕΠ-Υ.
Ο εγκέφαλος αποθηκεύει τραυματικά γεγονότα τα οποία δεν έχουν επιλυθεί στην περιοχή του μεσεγκεφάλου( περιοχή η οποία είναι μέρος του κεντρικού νευρικού συστήματος και σχετίζεται με την ακοή, την ομιλία, την κινητικότητα, την επαγρύπνηση και την ρύθμιση θερμοκρασίας). Όταν ενα παιδί προκαλείται απο ένα γεγονός παρόμοιο με αυτό του τραύματος ή όταν στρεσαριστεί πολύ, η συμπεριφορά του μπορεί να μοιάσει με ΔΕΠ-Υ. Φανταστείτε το σαν κάποιος να κουβαλάει ενα σακίδιο με εμπειρίες. ;Όταν ένα παιδί έχει τραυματικές εμπειρίες, το σακίδιό του μοιάζει πιο "βαρύ" και πιό γεμάτο και ο εγκέφαλός του δουλεύει παραπάνω για να μπορέσει να σηκώσει αυτό το βάρος.
Συνήθως , όταν όλα λειτουργούν ομαλά, χρησιμοποιούμε τον πρωμετωπιαίο φλοιό, ο οποίος βρίσκεται στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου και ο οποίος μας βοηθάει στο να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις. Όταν παρουσιάζεται κάποιο τραύμα ή όταν πυροδοτείται, το παιδί συνήθως διακατέχεται απο ένστικτα επιβίωσης και έτσι δεν έχει πρόσβαση στον προμετωπιαίο φλοιό. Οι αναμνήσεις στον μεσεγκέφαλο (το σακίδιο των τραυματικών εμπειριών) σαμποτάρουν την ικανότητα του εγκεφάλου να σκέφτεται με αποτέλεσμα να αναδυεται η ανάγκη του "να παλέψω" και αυτό λόγω τραύματος. Έτσι το παιδί αρχίζει να φέρεται αφηρημένα, η να ειναι απρόσεκτο ή σε συνεχή επαγρύπνηση. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ.
Μία λύση για αυτή την πρόκληση είναι να βοηθήσουμε το παιδί να βρεί ένα ασφαλές μέρος έτσι ώστε να μπορέσει να επεξεργαστεί το τραύμα του. Υπάρχουν πολλές θεραπείες σήμερα , για την απελευθέρωση κάποιου τραύματος όπως είναι η εμπειρία σημασιολογίας και το brainspotting (μια θεραπευτική μέθοδος επεξεργασίας και απελευθέρωσης η οποία αναγνωρίζει και απελευθερώνει τις νευροφυσιολογικές πηγές ενος αισθηματικού/σωματικού πόνου ή τραύματος, χρησιμοποιώντας βιοπλευρικούς ήχους οι οποίοι είναι άμεσοι, και ισχυροί).
Συνήθως με τον παραδοσιακό τρόπο λεκτικής θεραπείας (σε ένα ψυχολόγο ας πουμε), το παιδί μπορεί να αρχίσει να χρησιμοποιεί το μέρος του εγκεφάλου που οργανώνει τις σκέψεις. Αυτό όμως μπορεί να είναι αρκετά δύσκολο με αποτέλεσμα να μην θέλει να συνεχίσει. Η θεραπεία όμως με τις παραπάνω μεθόδους βοηθάει το παιδι να επεξεργαστεί το τραύμα στον μεσεγκέφαλο και ετσι του ξεμπλοκάρει το άτυχες περιστατικό που επιφέρει τα συμπτώματα που μοιάζουν με ΔΕΠ-Υ.
Χρησιμοποιώντας το brainspotting αλλά και αμφίπλευρους ήχους φορώντας απλά ακουστικά, ο θεραπευτής μπορεί να οδηγήσει το παιδί στο να θυμηθεί ένα περιστατικό "μεσαίου" τραύματος έτσι ώστε να δεί πώς είναι να το απελευθερώνει. Η συμπάθεια και η επικοινωνία είναι σημαντική για το παιδί έτσι ώστε να μπορέσει να νιώσει αρκετά ασφαλές ώστε να ξανά δει το τραύμα. Η διαφορά σε αυτού του είδους την θεραπεία είναι πως το παιδί δεν θυμάται απλά το τραυματικό συμβάν, αλλά το ξεκολλάει απο το μέρος του μεσεγκεφάλου. Μετά απο την ελευθέρωση , είναι πιο εύκολο στο παιδί να μάθει καινούριες τεχνικές έτσι ώστε να βελτιώσει την συμπεριφορά του.
Η θεραπεία είναι συχνά πιο σύντομη απο άλλες θεραπείες διότι έτσι επιλύεται το πρόβλημα που υποβόσκει..
Εδώ μπορείτε να δείτε το πρωτότυπο άρθρο στα αγγλικά
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πως σου φανηκε αυτο που διαβασες??